Адамның қартайған шағында тісі құрып, әлсірейді. Соның салдарынан әрі жұмсақ, әрі жеңіл тамақтарға көшіп жатады. Ал пәкістандық бір қария жұртшылықты өзінің тасқа деген ерекше тәбетімен таңғалдыруда. 65 жастағы Ликвиат Пәкістанның Мардан қаласында тұрады. Ол 53 жасынан бастап тамақтың орнына тас жеуді
Бұл оқиға сонау кеңес заманында болған-тын. Біздің ауылдың тұрғындары қысқы отынға, көмірге тамызық ретінде қырда өсетін баялыш деген өсімдікті шауып, жинап көлікпен алып келетін. Бірде сол баялышқа әкеме еріп мен де бардым. Ол кезде 8-9 сыныпта оқитын оқушымын. Біз отынға «Зил» көлігімен шықтық. Кабинада жүргізуші, әкем және
Ауылда тұратын әжем ауырғаннан кейін қаладағы біздің қолымызға келді. Өкінішке қарай, әжемнің қаладағы ғұмыры ұзақ болмады. Ауырып, миына қан құйылып, айналасы бірер айдың ішінде өмірден озды. Демі ауруханада үзілген әжемнің мәйітін жаназасын шығарып жерлегенше менің бөлмеме жатқызды. Араға күн салып, алыс-жақындағы ағайын-туыс жиылып, асыл әжемді
Ес тоқтатқалы білетінім, Тасбике әжемнің алдынан келімді-кетімді кісі бір үзілмейтін. «Бал ашып берші» дегендерін еститінмін. Бірақ оған ерекше мән бермейтінмін. Орта мектепті бітірген соң, Алматыдағы республикалық медицина училищесін аяқтап, аудан орталығында емдеу мекемесінде жұмыс істеп жүргенмін. Бір күні
Бала кезімізде басқа ғаламшардан беймәлім «қонақтардың» келіп-кеткені жайлы жиі еститінбіз. Әсіресе өткен ғасырдың 90-жылдарында қазақ даласының әр өңірінен осы тақырыпқа қатысты газет беттерінде көп дүниелер шығып жататыны да есімде. Өзім сүйіп оқитын «Жас Алаш» газетінің «Мыңнан бір мезет» қосымшасынан да бөгдеғаламшарлықтар туралы небір қызықты хикаяларды
Біздің ауылда көзі «өткір» бір отбасы тұрады. Кішкене кезімде олардың атасын көргенмін. Адам баласына тура қарамайтын немесе екеуара сөйлескенде көзін қолымен көлегейлеп яки басқа жаққа қарап тұратынын талай байқағанмын. Бірде біздің үйдің дін аман жүрген құлыны ойда жоқта ұшып түсті. Тіпті «тіл» тартпай кетті. Біздің ішіміз удай ашыды. Әлі есімде, менен кіші іні-қарындастарым оны қимай қатты жылады. Осы кезде
Еуропа ғарыш агенттігі (ЕҒА) жерге үйдің көлеміндей астероид жақындап келе жатқанын мәлімдеді. Оның диаметрі 15-30 метр көрінеді. Осы ұйымның дерегінше, астероид 12 қазанда жерге жақын маңнан, яғни 44 мың шақырым қашықтықта ұшып өтеді.ЕҒА егер астероид атмосфераға өтсе, оның зардабын 2013 жылы
Қазақта «түс – түлкінің қиы» деген сөз бар ғой. Көрген түстеріме аса мән бермей жүре беретінмін. Бірде әкем қатты ауырып қалды. Қан қысымы күрт көтеріліп, ауруханадан бір-ақ шықты. Тіпті алғашында жансақтау бөлімінде жатты. Біз қатты қорықтық. Шешем «әкелеріңнен айырылып қалатын шығармыз, бәріне дайын болуымыз керек» деп тас-түйін дайын отырды. Әйтсе де әкемнің көрер жарығы бар екен. Әлсіздеу инсульт алып
Бұл, шынында да, болған оқиға. Жетпіс жыл өмір сүрген кеңестік жүйе құлап, ел іші мойынға түскен ауыртпашылықтан қиналып жүрген кез еді. Ауыл жастарының көбі жұмыссыз. Күнкөріс қамымен кейбіреулері қала асып кетсе, енді бірі елде. Бұрынғыдай колхоз-совхоздың жұмысы жоқ, қолы босап қалған жігіттердің дені ауылымыздың соңғы көшесіне жиналып, кешқұрым әңгіме-дүкен құрады. Ел ішінде не көп – әңгіме көп, ойдағы-қырдағыны айтып
Жер бетінде бір таңғажайып тайпа өмір сүреді. Таңғажайып деп отырғанымыз тегін емес, өйткені ол халық ауру-сырқаудың не екенін білмейді. Ұзақ жасайды. Олар Үндістанның теріскейінде, климаты қатал таулы аймақта өмір сүреді. Хунза өзенінің бойын бойлай, Үндістанның солтүстігінің ең түкпіріндегі Гилгита қаласынан 100 шақырым жерде (Джамму, Кашмир штаты) тіршілік етеді және өздерін хунзақұттармыз
Құрылыс зауытында жұмыс істеп жүрген ер адам басына темір түсіп, ауыр жарақат алады. Ес-түссіз 12 апта жатқан жігіт палатасына жаңа туған сәбиі кіргенде көзін ашқан. Жағдайы ауыр болған Джонни Литтлу есін білмей, ес-түссіз жатқанда 23 жаста болған. Ол темір майыстыратын көліктің жүргізушісі болған. Осындай бір жұмыс күнінде ауыр темір
Калифорния мен Эквадордың аралығын мекен еткен отбасы өздерінің тамаққа тәуелді емес екенін айтады. 34 жастағы Акахи Рикарда мен оның зайыбы Камила Кастеллоның пайымынша, олар күннің энергиясымен қуаттанады екен. Жас отбасы аптасына үш-ақ рет тамақтанады. Сирек тамақтану – олардың өмірдегі басты қағидасы. Екі баланың анасы Камила тіпті аяғы ауыр кезде де бұл қағидадан бас тартпаған. Ол тұңғышына жүкті болған
Көпбалалы отбасынан шыққан ақ жаулықты анамын. Бір үйде 10 бала тәрбиелендік. Әкеміздің небәрі үш сыныптық білімі болса да, өте сауатты, шаруақор, көкірегі ояу азамат еді. Білімдарлығы ұлдарына қонды. Негізінен, техникалық білім алған бауырларымның білмейтіні жоқ десем артық айтқандығым да, мақтанғандығым да емес. Осы 10 баланың ішінде өзім өзгешелеу болып өстім. Аздап шығармашылыққа да әуестігім бар. Бірақ оны
Ахметжан көкеміздің ертеректе айтқан бір әңгімесі есіме түсіп, МБМ-ге жолдауды жөн көрдім. Ол кісі жастай жетім қалған соң атам мен әжем оны өз баласындай көріп, асырап алады. Содан ол біздің үйде тәрбиеленіп, Отан соғысына қатысып, сол жақта жүріп украин қызына үйленіпті. Әйелі де соғысқа қатысқан, медбике болып жұмыс істеген. Елге оралған соң Ахметжан көп жыл совхоздың автокөлігін
Түлкібас ауданының Жабағылы ауылында бізбен көршілес жап-жас, ерлі-зайыпты Руслан мен Айман тұрып жатты. Бұл жаққа олар Қазығұрт ауданынан көшіп келген-тін. Русланның әкесі сол кезде 80-ге келіп қалған қария еді, анда-санда қонаққа келіп тұратын. Өте ширақ кісі болатын. Өз ауылында молда екен. Бірде мен ол кісіден: «Жалғыз балаңыз Русланды неге қолыңызда ұстамай басқа жаққа